ساخت و اعتباریابی مقیاس خودیابی (sds) و بررسی ارتباط آن با انگیزش پیشرفت و پیشرفت تحصیلی

چکیده هدف از پژوهش حاضر ساخت و اعتباریابی مقیاسی جهت سنجش خودیابی بر اساس تئوری های شخصیت و رابطه آن با انگیزش پیشرفت و پیشرفت تحصیلی بود. پژوهش حاضر توصیفی و از نوع مطالعات همبستگی بود. به این منظور تعداد 350 نفر از دانشجویان دانشگاه سمنان به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب و به ابزارهای محقق ساخته خودیابی و انگیزش پیشرفت پاسخ دادند. برای تحلیل داده ها از روش های تحلیل عاملی، ضریب آلفای کرونباخ، همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه به روش گام به گام استفاده شد. نتایج تحلیل عاملی نشان داد که مقیاس محقق ساخته خودیابی چهار عامل خودآگاهی، مجذوبیت، رشد شخصی و استعلا را اندازه گیری می کند. همچنین یافته های روایی همگرا و واگرا مبین آن بود که این ابزار با عزت نفس، افسردگی و اضطراب رابطه معناداری دارد. ضریب اعتبار مقیاس با استفاده از روش آلفای کرونباخ برای کل مقیاس 89/0 و هر کدام از خرده مقیاس ها شامل خودآگاهی 89/0، مجذوبیت 89/0، رشد شخصی 88/0 و استعلا 84/0 بدست آمد. علاوه بر آن نتایج همبستگی پیرسون نشان داد که خودیابی و اکثر مولفه های آن با انگیزش پیشرفت و پیشرفت تحصیلی رابطه مثبت و معناداری داشت. همچنین نتایج رگرسیون چندگانه نشان داد، خودیابی پیش بینی کننده انگیزش پیشرفت و پیشرفت تحصیلی می باشد و به ترتیب 15 و 13 درصد از واریانس این متغیرها را تبیین می کند. در نهایت یافته های پژوهش بیانگر این است که مقیاس خودیابی در جامعه دانشجویان از خصوصیات روانسنجی قابل قبولی برخوردار بوده و می توان از آن به عنوان ابزاری معتبر در پژوهش های روانشناختی استفاده کرد.